Τους τρομάζουν οι φωνές εκείνες
που μιλούν για πράγματα
που αδυνατούν να καταλάβουν
γιατί τους λείπει η ψυχή
Τους τρομάζουν οι σκέψεις
που δεν μπορούν να ελέγξουν
Τους τρομάζουν τα βλέμματα
που κοιτούν πέρα
απ’ τον μίζερο μικρόκοσμό τους
Τους φοβίζουν οι πράξεις
που θέτουν σε κίνδυνο
τον σάπιο κόσμο
που υπερασπίζονται
Τους φοβίζουν τα γραπτά
που προκαλούν σκέψεις
και συναισθήματα
Ύστερα είναι και η καριέρα τους
χτισμένη πάνω στον τάφο της δικαιοσύνης
Ας πάνε στη φυλακή χίλιοι αθώοι
Ας πάνε στα κομμάτια το σύνταγμα και οι νόμοι
Ας πάνε στα κομμάτια η λογική και η επιστήμη
αρκεί να πει το αφεντικό ότι έκαναν καλή δουλειά
Ξέρουν ότι έχουν άδικο
για αυτό δεν μαθαίνουμε ποτέ
τα ονόματά τους,
τα κρύβουν όπως κάποτε
οι δήμιοι κρύβαν το πρόσωπό τους με κουκούλα
Ξέρουν ότι δεν έχουν στοιχεία,
ούτε αποδείξεις, ούτε μάρτυρες
Σε άλλες εποχές θα έλεγαν ευθέως:
«Σε καταδικάζω γιατί δεν μ’ αρέσουν οι φίλοι σου,
σε καταδικάζω γιατί τολμάς να ονειρεύεσαι,
γιατί αντιστέκεσαι, γιατί αγωνίζεσαι,
σε μισώ γιατί πολεμάς την αδικία,
γιατί δεν κάθεσαι στον καναπέ σου,
γιατί δεν κάθεσαι στα αυγά σου,
γιατί δεν βλέπω στα μάτια σου φόβο,
σου στερώ την ελευθερία γιατί σού είναι πολύτιμη,
ποινικοποιώ την αλληλεγγύη
γιατί είναι απ’ τις βασικές αξίες της ζωής σου,
ποινικοποιώ τις ανθρώπινες σχέσεις
γιατί για μένα υπάρχουν μόνο σχέσεις εξουσίας
και συμφέροντος,
ποινικοποιώ τις ιδέες σου
γιατί αμφισβητούν την αυθεντία μου,
σε καταδικάζω γιατί εν πάση περιπτώσει
είμαι ο νόμος και η τάξη,
κάνω ό,τι θέλω
και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν»
Τώρα όμως πρέπει να κρατήσουν τα προσχήματα
Έτσι, κρύβονται
πίσω από ανώνυμα τηλεφωνήματα χαφιέδων
και χαλκευμένα στοιχεία
και καταστρέφουν ζωές και χτίζουν φυλακές
και χτίζουν καριέρες
Σήμερα ο Τάσος και η Ηριάννα
αύριο εσύ, εγώ, όσοι μιλούν,
όσοι σκέφτονται, όσοι κοιτάζουν μακριά,
όσοι πράττουν, όσοι γράφουν,
όσοι διαβάζουν, όσοι αναπνέουν,
όσοι στέκονται ακόμα στα δυο τους πόδια
Χειμερία νάρκη 