Μερικές σκέψεις για τη συγγραφή

Με αφορμή την επικείμενη έκδοση του δεύτερου βιβλίου μου

Σε λίγο καιρό ελπίζω να έχει εκδοθεί το δεύτερο βιβλίο μου. Με αφορμή λοιπόν αυτό το γεγονός περνούν απ’ το μυαλό μου διάφορες σκέψεις σχετικά με τη συγγραφή. Πολλοί άνθρωποι κρατούν ημερολόγιο, γράφουν κάποιες σκέψεις τους σε σημειωματάρια, σκαρώνουν στιχάκια και ιστορίες σε τετράδια. Αυτό το κάνουν για να εκφράσουν κάποιες σκέψεις και κάποια συναισθήματα και για να βγάλουν από μέσα τους κάτι που τους βασανίζει και δεν μπορούν να το εκφράσουν διαφορετικά. Αυτά που γράφουν τα διαβάζουν μόνο οι ίδιοι, μερικές φορές μπορεί να τα εμπιστευτούν σε κάποιους πολύ κοντινούς τους ανθρώπους. Απ’ αυτούς τους ανθρώπους που εκφράζονται γραπτά, κάποιοι αποφασίζουν κάποια στιγμή να ασχοληθούν πιο σοβαρά με τη συγγραφή. Πιστεύουν ότι αυτά που γράφουν ενδεχομένως να ενδιαφέρουν και άλλους ανθρώπους για αυτό και αξίζει να δουν το φως της δημοσιότητας. Αρχίζουν λοιπόν να δημοσιεύουν κάποια γραπτά τους και να συγκεντρώνουν υλικό για το πρώτο τους βιβλίο. Ακούν διάφορα σχόλια, άλλα απ’ αυτά είναι επαινετικά και άλλα επισημαίνουν τις αδυναμίες που υπάρχουν στα γραπτά τους, τις οποίες προσπαθούν να διορθώσουν.

Όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει να μη γράφει πια μόνο για τον εαυτό του διακατέχεται από έναν ενθουσιασμό. Κάθε φορά που σε μια συζήτηση γίνεται αναφορά στη λογοτεχνία και την εκδοτική κίνηση, αναφέρει ότι γράφει και ο ίδιος και κάποια στιγμή σκοπεύει να εκδώσει τα κείμενά του. Δίνει ένα δείγμα της δουλειάς του σε όσους δείξουν ενδιαφέρον και προσπαθεί να γνωρίσει ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα. Ώσπου ο καιρός περνάει. Έχει στο ενεργητικό του πλέον αρκετές δημοσιεύσεις και έχει εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Αλλά μαζί μ’ αυτά έρχεται και η κούραση. Ενώ η αγάπη του για τη συγγραφή παραμένει η ίδια, ο ενθουσιασμός να μοιραστεί αυτή την αγάπη του με τους άλλους σιγά σιγά υποχωρεί. Μιλάει πια για τη συγγραφική του δραστηριότητα με όλο και λιγότερους.

Γιατί έχει βαρεθεί την αφ’ υψηλού και απαξιωτική κριτική που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα, από ανθρώπους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πουλήσουν πνεύμα. Γιατί έχει σιχαθεί να ακούει πικρόχολα σχόλια γεμάτα κακία από μικρόψυχους ανθρώπους. Γιατί δεν θέλει πια να επιτρέπει να τον προσβάλλουν και να τον απαξιώνουν, πάντα με το πρόσχημα ότι απλώς λένε τη γνώμη τους, άνθρωποι που ποτέ δεν ζήτησε τη γνώμη τους γιατί του είναι παντελώς αδιάφορη. Γιατί έχει κουραστεί να απαντάει σε ανούσιες και αδιάκριτες ερωτήσεις από ανθρώπους που δεν ξέρουν ούτε το όνομά του. Γιατί έχει κουραστεί να ακούει ειρωνίες και εξυπνάδες από ανθρώπους που, παρά τη φαινομενική τους μόρφωση, δεν έχουν καμία σχέση με τον πολιτισμό. Γιατί έχει κουραστεί να παρεμβαίνει ο καθένας στη δουλειά του και να έχει άποψη για το τι πρέπει να κάνει και τι όχι. Γιατί έχει αγανακτήσει με την παντελή αναισθησία ανθρώπων που τους στέλνει κείμενά του ή ακόμα και τον σύνδεσμο για να κατεβάσουν απ’ το διαδίκτυο δωρεάν κάποιο βιβλίο του και δεν έχουν τη στοιχειώδη ευγένεια να πουν ένα ευχαριστώ. Γιατί ξέρει ότι ελάχιστοι θα σεβαστούν τον κόπο του και τον αγώνα που έχει κάνει για να γράψει και να εκδώσει ένα βιβλίο. Γιατί ξέρει ότι ελάχιστοι θα καταλάβουν ότι είναι διατεθειμένος να στερηθεί τα πάντα προκειμένου να βρει τα χρήματα για να εκδώσει το βιβλίο του.

Συνεχίζει λοιπόν να γράφει με την ίδια αγάπη, με το ίδιο ενδιαφέρον, με την ίδια λάμψη στα μάτια, με την ίδια φλόγα στην ψυχή. Μόνο που μιλάει για αυτό με ελάχιστους ανθρώπους, μόνο δηλαδή μ’ αυτούς που σέβονται και εκτιμούν τη δουλειά του. Ακόμα κι αν είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.