Kάποιο φθινόπωρο πριν από τριάντα οχτώ χρόνια

Αλήθεια γιατί μελαγχολούμε το φθινόπωρο;
Να ‘ναι που πλησιάζει ο χειμώνας με το κρύο και τα γκρίζα πρωινά;
Τι είναι αυτό που μας γεμίζει θλίψη όταν βλέπουμε τα πρώτα σύννεφα;
Ρουτίνα και πλήξη μάς σκοτώνουν σιγά – σιγά.
Εκπλήξεις και ανατροπές έχουν εξοριστεί απ’ τη ζωή μας.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ζήσουμε έντονα την κάθε μέρα.
Σαν να ήταν η τελευταία.

Μήπως έτσι κι αλλιώς ξέρουμε τι θα φέρει η μέρα που ξημερώνει;
Πάντα το μέλλον είναι αβέβαιο.
Αβέβαιο και άγνωστο.
Αλλά απ’ την άλλη υπάρχουν κάποιες βεβαιότητες που δεν ανατρέπονται.
Να για παράδειγμα το γεγονός ότι όλα έχουν ένα τέλος.
Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε για να το αποτρέψουμε.
Ευτυχία δεν υπάρχει, τουλάχιστον σαν μόνιμη κατάσταση.
Ραγίζει η καρδιά μας όταν το αναλογιστούμε.

Γιατί όμως όλα αυτά τα σκεφτόμαστε το φθινόπωρο;
Και γιατί νοσταλγούμε το καλοκαίρι μόλις το αποχαιρετήσουμε;
Ομορφιά έχουν όλες οι εποχές.
Υπολογίστε, ας πούμε, πόσες γιορτές έχει ο χειμώνας.
Νομίζω ότι είναι περιττό να αναφερθώ σ’ αυτές.
Τότε μήπως μελαγχολούμε επειδή μικραίνει η μέρα;
Ρεκλάμες φωτεινές φωτίζουν τους δρόμους της πόλης.
Οι επιγραφές από νέον ανταγωνίζονται τα αστέρια.
Υπνωτιζόμαστε από πολύχρωμα φώτα.
Νανουριζόμαστε με κινούμενες εικόνες.

Ελπίζουμε πάντα ότι η αυριανή μέρα θα είναι καλύτερη.
Νοερά μεταφερόμαστε σε ένα μέλλον χωρίς θλίψη.
Σαν έρθει όμως το μέλλον απογοητευόμαστε.
Λυπόμαστε γιατί διαψεύδονται οι προσδοκίες μας.
Ιεραρχούμε τα προβλήματα μας για να βρούμε τι μας φταίει.
Νομίζουμε ότι βρήκαμε το σημαντικότερο και αμέσως ξεσπάμε για κάτι ασήμαντο.

Γιατί όταν είμαστε δυστυχισμένοι όλα μας φταίνε.
Ιστορίες καθημερινού πόνου.
Αναρίθμητες πληγές στην ψυχή μας.
Ναφθαλίνη αποπνέουν τα όνειρα που κάναμε παιδιά.

Και τι νόημα έχει να καταπιανόμαστε με τέτοια ζητήματα;
Αναλογιζόμαστε, συλλογιζόμαστε, ονειρευόμαστε, αναπολούμε.
Ρεμβάζουμε απ’ το ανοιχτό παράθυρο ψάχνοντας απαντήσεις.
Λέμε και ξαναλέμε χιλιοειπωμένα πράγματα χωρίς να καταλήγουμε πουθενά.

Ρωτάω λοιπόν και πάλι γιατί μελαγχολούμε το φθινόπωρο;
Ας μην προσπαθήσω να βρω απάντηση. Ίσως να είναι δύσκολο να βρεθεί.
Σαν την απάντηση στο ερώτημα για τη δημιουργία του κόσμου.
Πάλι μελαγχόλησα.
Ε λοιπόν δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις απ’ τη μελαγχολία του φθινοπώρου.